Στις 12 Φλεβάρη το κέντρο της Αθήνας χωρίστηκε στα δύο: από τη μια η πολιτική εξουσία του τόπου και από την άλλη η εξεγερμένη κοινωνία. Στο κοινοβούλιο επρόκειτο να περάσουν τα πιο απεχθή μέτρα, μέτρα που θα οδηγήσουν σε εξαθλίωση όλο και ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Μέτρα που χτυπάνε μισθούς και συντάξεις προκειμένου να διασφαλίσουν την επιβίωση ενός συστήματος που καταρρέει, δυστυχώς στα κεφάλια μας. Μέτρα που διαλύουν περαιτέρω το κράτος πρόνοιας, όπως το ξέραμε, έστω κι αυτής της υποτυπώδους πρόνοιας. Μέτρα που υποθηκεύουν τις ζωές μας για πολλά χρόνια, από μια κυβέρνηση που ασκεί μια εξουσία που είναι πια κοινή πεποίθηση ότι δεν της αναγνωρίζεται από την κοινωνία, από μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν κηρύξει τον πόλεμο στο λαό που κυβερνά. Για να προστατευτεί αυτό το άδικο σχήμα, οι δυνάμεις «ασφαλείας του πολίτη» είχαν μετατρέψει τη βουλή σε φρούριο και όχι μόνο αυτό: προσπαθούσαν με χημικά και βία να διαλύσουν από νωρίς το απόγευμα της Κυριακής όσους είχανε βγει στους δρόμους του κέντρου για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους με τα νέα μέτρα. Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε με αυτούς.
Και λέμε αρκετά, γιατί η άλλη πλευρά, που στη διάρκεια της διαδήλωσης χωρίστηκε με οδοφράγματα από τους «από πάνω», αριθμούσε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Το ακριβές νούμερο δύσκολα μπορεί να προσδιοριστεί. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι οδοί Σταδίου, Πανεπιστημίου και Ακαδημίας μέχρι και Σόλωνος, από Σύνταγμα μέχρι Ομόνοια ήταν ασφυκτικά γεμάτες κόσμο, το ίδιο και οι Ερμού, Μητροπόλεως, Καραγεώργη Σερβίας μέχρι την πλατεία Μοναστηρακίου. Το ίδιο και η Αμαλίας και Φιλελλήνων μέχρι στήλες Ολυμπίου Διός και η Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι Ευαγγελισμό. Το ίδιο και τα ενδιάμεσα στενά. Ο κόσμος αυτός αποτιμήθηκε από τα ΜΜΕ σε μερικές δεκάδες χιλιάδες(!!!). Δεν ήταν όμως μόνο το μέγεθος της συγκέντρωσης τέτοιο που να προκαλεί δέος, αλλά και η ποιότητα που όλοι αυτοί σταθήκαμε στο δρόμο: ανυποχώρητοι, μαχητικοί, αλληλέγγυοι. Δεχόμενοι τόνους χημικά αέρια, οι διαδηλωτές δεν αποχωρούσαν, δεν υποχωρούσαν παρά μόνο για λίγο και προσπαθούσαν όταν η επίθεση κόπαζε να επανακτούν τα χαμένα εδάφη. Η περιγραφή αρμόζει σε σκηνικό πολέμου κι όχι άδικα. Οδοφράγματα δημιουργήθηκαν παντού και μέτωπα απέναντι στους «προστάτες» μας σε κάθε βασική οδική αρτηρία. Η συνείδηση του κόσμου καθόρισε και το είδος και την ποιότητα της αντίστασης. Η συνείδηση αυτή τροφοδοτήθηκε από την αγωνία να αποφευχθεί ένα μέλλον χωρίς αξιοπρέπεια, ένα μέλλον γεμάτο άνεργους, άστεγους, άπορους, νεόπτωχους, εξαθλιωμένους.
Μετά από πολλές ώρες στους δρόμους και με ασταμάτητες επιθέσεις από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, κι αφού οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν σπάσει από την αρχή τον κόσμο σε πολλά μέτωπα, με νέες επιθέσεις κατάφεραν να διαλύσουν τη διαδήλωση. Η ώρα πλησίαζε μεσάνυχτα. Σε λίγες ώρες θα ψηφιζόταν (όπως και έγινε) το Μνημόνιο 2 και οι δρόμοι έπρεπε να είναι άδειοι, να επικρατεί κοινωνική ειρήνη, αυτό που ευαγγελίζονται οι δυνάστες μας την ώρα που μας καταδικάζουν σε μια ζωή εξαθλίωσης. Εμείς από τη μεριά μας δηλώνουμε ότι τίποτα δεν τελείωσε την Κυριακή, παρά μόνο οι ζωές μας όπως τις ξέραμε. Οι μάχες στους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε σχολείο τώρα αρχίζουν. Με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, πορείες. Κόντρα σε αυτούς που θέλουν να μας κάνουν δούλους ενός άδικου αλλά και χρεοκοπημένου συστήματος πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Τίποτα δεν τελείωσε, όλα τώρα αρχίζουν.
Όλοι στους δρόμους!!
Την Κυριακή 19/02 όλοι ξανά στο Σύνταγμα!
Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων διαδηλωτών!
Λαϊκή Συνέλευση Χαϊδαρίου
syneleysihaidari.wordpress.com
(κάθε Τετάρτη, στις 19:00, Κτήριο ΝΕΛΕ -Κολοκοτρώνη 36)
ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ 